گزیده دیوان پروین اعتصامی

پروین اعتصامی را می‌توان شناخته‌شده‌ترین شاعر زن و در عین حال یکی از تاثیرگذارترین شاعران قرن گذشته ایران دانست. کتاب گزیده دیوان پروین اعتصامی به همت قربان ولیئی گردآوری شده است.

در ابتدای این کتاب به قلم ولیئی در مورد شعر پروین اعتصامی می‌خوانیم:

شعر پروین، از جمله اشعار پرطرفدار زمانه ماست و اقبال عمومی‌به دیوان او کم نظیر است. بزرگانی مانند «ملک الشعرای بهار»، «علی اکبر دهخدا» و «شهریار» نیز او را ستوده‌اند. بدین‌ترتیب شعر او از اقبال خاص و عام برخوردار است. از جمله دلایل این اقبال عمومی‌- که در عین حال ویژگیهای شعر او نیز به‌شمار می‌رود – می‌توان موارد زیر را برشمرد:

1- شعر پروین حديت نفس نیست، بلکه بیان دردها و آرزوهای نهفتۀ مردم است و پروین تنها در تعداد انگشت‌شماری از اشعارش از «خود» سخن گفته است. گویی پروین «زبان خود» را وقف مردم کرده است و شاعری را في‌نفسه ارجمند نمی‌شمارد بلکه آن را وسیله‌ای می‌داند برای انجام دادن رسالت انسانی و دینی خویش.

۲- زبان پروین، روان و رسا و ساده و در یک کلام، مردمی‌است.

۳- اندیشۀ پروین پیچیده نیست و بیشتر مبتنی بر آموزشهای دینی و اخلاقی است. اندیشۀ او نه پیچیدگی فیلسوفانه دارد نه رازآمیزی عارفانه.

۴- «مناظره» و «حکایت» – که همواره برای کودک و کهنسال جذاب بوده – پایه و مایۀ دیوان پروین اعتصامی است.

۵- پروین میراث‌دار ادبیات کهنسال ایران است و یادآور شاعرانی چون ناصرخسرو، سعدی، انوری، طبیعی است که مردم زمانۀ ما از شاعری که دردها و آرزوهای امروزی را با زبانِ سخنوران و شاعران دیروز بیان می‌کند، استقبال کنند.

۶- در شعرهای پروین، عاطفه‌ای مادرانه موج می‌زند. شاید این عاطفه که در سرتاسر دیوان او جریان دارد، از مهمترین علل تأثیرگذاری شعر او باشد.

۷- دیوان پروین اعتصامی یکدست و منسجم است. پروین از آغاز شاعری حرکتی مستقیم الخط داشته است. این ویژگی شعر او را می‌توان نتیجۀ ثبات و وحدت روانی و نداشتن نوسانات عاطفی و فکری دانست.

۸- با وجود آن که در بسیاری از شعرهای پروین، ابر «اندوه» سایه افکنده و طوفان بنیان‌کن «تقدير» می‌وزد، خوانندۀ شعر او به ورطۀ یأس فلج‌کننده و هلاکت‌بار درنمی‌غلتد؛ زیرا پروین جابه‌جا اهمیت «کار» و «سعی و عمل» و «ارزش ایمان» را گوشزد می‌کند.

9- زبان شعر پروین، زبانی مختص به او نیست و میراث سبک خراسانی و عراقی است، امّا محتوای شعر او از چنان ویژگی و غنایی برخوردار است که به شعر او شخصیتی متمایز می‌بخشد.